İÇSES: Sönsün her şey. Bitsin şu gün. Uyumak istiyorum. İçimdeki onca gürültüye artık dayanamıyorum. Sussun her şey. Tahammülüm yok kendime. Katlanamadığım şu an silinsin artık. Yoruldum. Yazmak bana iyi gelmiyor, belli. Gerçek hayattan esinlenme öyküler yazacakmış! Neyini yazacaksın gerçek hayatın! Al işte, daha ilk haftada kafayı yedin. En iyisi yazmamak. Yatıp uyumak. Bırak gerçekler hayatın içinde kalsın.
KARAKTER: Uyumayacaksın! Beni yaz! Beni yaşat! Sana ihtiyacım var. Çıkar beni kendimden. Zihninden. Rahat bırakmam seni. Bugün ne kadar çabaladıysan da kaçıramadın gözlerini. Şimdiyse görmezlikten gelmeye çabalıyorsun. Boşuna uğraşma. Yazmadan uyutmam seni.
YAZAR: Hayır. Git başımdan. Her zaman kendini dinletebileceğini mi sandın? Kimsin sen? Bu hayat benim. Ben istersem yaşarsın. Her gördüğümü yazacak olsam… İlginç bir hikâyen var, evet. Bugün bu nedenle senin peşinden gelmiş olabilirim ama yanına gelip konuşmuş, seni tanımış olmam, yazacağım anlamına gelmiyor.
KARAKTER: Ne kadar çabuk yalan söylüyor ve kendi yalanını gerçekmiş gibi nasıl da hemen yaşıyorsun. Asıl sen kimsin? Uzatma artık. Uyuyamayacağını en iyi sen biliyorsun. Bu aldatma / aldanma oyununu bırak. Işıkları söndürmekle, yatağına girip gözünü kapatmakla uyunmuyor öyle. Uyku… Öldürmesin diye kimi anları, uyumak istemezsin… Uyku örtsün, bürüsün, yaşatsın istersin… Uykunun öldürmediği bir hayatı yaşamak istersin. İşte o hayat benim. Beni yaşamak istiyorsun. Ama cesaret edemiyorsun. Artık çok geç!
YAZAR: Ne saçmalıyorsun. Bir şeyi yaşatmak istediğim yok. Aksine öldürmek istediğim için uyumak istiyorum. Uyku öldürsün istiyorum yaşadığım hayatı… Kendimin katili olmaktan korktuğum için uykuyu katil seçiyorum… Uykunun öldürdüğü bir hayatı yaşamak istiyorum. Evet, öldürmek istiyorum. En başta seni… Sonra herkesi. Her şeyi. Git artık!
KARAKTER: Ne istediğini bilmiyorsun. Sadece uyumak istiyorsun. Sadece uyumak… Ölmüş bir hayata mı, yeni bir dünyaya mı uyanacağını bilmeden sadece uyumak istiyorsun. Nah uyursun! Kalk ve yaz beni. Benden kurtulamazsın. Uyutmam seni. Biliyorsun hastayım ben. Deli Ferhat derler bana. Deli olduğum kadar da inatçıyımdır. Hem sen geldin bulaştın bana.
YAZAR: Belki de kendi gerçekliğime bulaştım. Belki de kendi yalanıma inandım. Kendi olamamış bir mağlubun uykusuyla imtihanındayım… Bilemiyorum. Neyse ne. Bela mısın nesin başıma! Evet, seni ‘bizim deli’ diye çağırıyorlardı. Kendi kendine konuşup duruyordun. “Olmaz, olamaz,” diyordun. Merak ettim seni. Hata mı ettim?
KARAKTER: Ne kızıyorsun bana. Beni sen atmadın mı bu hayata? Şimdi niye bu terk ediş? Darılma ne olur. Yalvarırım sana. Uykunla öldürme beni. Herkesin görmezden geldiği bu deliyi sen dikkate al. Yaşat beni. Anlattım sana her şeyimi.
YAZAR: Sen ne âlemdesin, ben nerelerdeyim. Yaşat beni diyorsun. Bense öldürmek hevesindeyim! Öldürmenin hevesinde. Uykum olduğu için değil! Öldürmek için. Susturmak! Kovmak! Kötülüğü yaşamak istediğim için. Uyku yetiş n’olur. Bu zalimden kurtar beni.
UYKU: Bir rahat verdiğiniz yok! Başınız sıkışmasa hatırlayacağınız da yok. Derdiniz ne sizin? Her neyse, bundan bana ne. Sen yazar mısın, ne şeyimsen artık. Sen kötülüğün şehvetini sonuna kadar yaşayıp yarın vicdan azabını da sonuna kadar hissetmek istiyorsun. Tek derdin bu!
YAZAR: Kimi günahları af dilemek için işlermiş insan.
UYKU: Bana felsefe yapma be adam. Bana ne senin günahından. Günah ne; kime ne günah! Siz insanlar her şeye bir kulp, her şeye bir isim, her şeye bir sebep bulursunuz zaten. Af dilemek için günah işliyormuşmuş. Git bunu yazdıklarına kanan aptallara anlat!
KARAKTER: Bak gördün mü? Uyku bile benden yana. O da yüz çevirdi sana. Hadi artık yaz beni. Deş içimi. İstediğini yaptır. Ama yeter ki yaşat beni. Hikâyemi. Sevdiğimi. Bunaldım kendimden. Sessizliğimden. Sensizliğimden. Kimsesizliğimden. İstediğin sona hazırım. Dokun bana.
YAZAR: Hazır olmasan ne olur. Neye gücün yeter? İstemiyorum seni. Yazdım işte. Defalarca yazdım. Yetmedi mi? Canımı mı istiyorsun! Öl artık. Ben öldürdüm seni. Sana gelince uyku; istediğin kadar dalga geç. Umurumda değilsin. Af dileyeceğim bir günahın şehvetindeyim şimdi.
UYKU: Umurunda değilsem niye çağırdın beni? Ne huysuz bir adamsın. Zannediyorsun ki her şey sen istediğin için var. Biraz önce ne diyordun öyle? Büyük laflar etme. Yok, sen olmazsan o yaşayamazmış. Sen istediğin zaman ancak hayatta kalabilirmiş. Bu ne kibir. Yazarsan yazarlığını bil. Yazarlar karakterlerini yaşatmazlar, karakterlerinde yaşarlar. Asıl sen ona muhtaçsın. Kendi muhtaçlığını gizlemek için karakterine huysuzlanıyorsun!
KARAKTER: Hay ağzını öpeyim Uykucuğum. Sen ne güzel şeysin.
UYKU: Ağzımı öpme sen şizo! Mahallelinin çektiği yetmedi şimdi bana mı geldi sıra! Adın çıkmış deliye. Tadını çıkar işte! Benimle değil hayallerinle! Kimse karışmaz sana orada! Git kavuşursun yavukluna! Hem abin de görmez! Gece gece. Ağzımdan öpüyormuş! Ben kimseyle öpüşmem. Neler söyletiyorsunuz bana. Kendi yalnızlığımda sessizce dinlenirken bozdunuz huzurumu.
YAZAR: Uyku musun nesin, asıl kibirli olan sensin. Biz olmasak sen de olmazdın. Sen bu Deli Ferhat’a, bu deli bozuntusuna uyma. O bugün var yarın yok. Biz bir ömür seninleyiz. Yüz yüzeyiz. Hadi al beni kucağına. Öldüreceğim onu. Büyük bir zevkle… Yarın ne kadar büyük olursa pişmanlığım o kadar vicdanlı olacağım. Yardım et bana.
KARAKTER: Ben pişmanlığım kadar temiz! Ben acziyetim kadar yüceyim! Sen kimsin? Kendince beni öldürerek vicdanını temizleyeceksin. Vicdanını öldürmeden beni öldüremezsin yazar şeysi. Uykuyu da kendi suçuna ortak etmektesin.
UYKU: Beni karıştırmayın arkadaş. Her haltınıza da ortak etmeyin. Uykuyla temizlenecekmiş. Kendi pisliğinizi niye ben temizleyeyim. Bu insanlardan çektiğim ne. Ananınız babanız mıyım, kucak istersiniz, şefkat dilersiniz. Vicdanınız mıyım, temizlenmek istersiniz. Tanrınız mıyım, af dilersiniz. Biraz da kendiniz uğraşın. Beni rahat bırakın. Hanginize yetişeyim. Benim ruhumu kim dinleyecek? Yüzyıllardır lağım deryasına çevirdiğiniz bu ruhumu kim temizleyecek?! Yeter artık! Beni bana bırakın. Bende yer kalmadı hiçbir insanın en ufak yüküne bile.
KARAKTER: Uykucuğum biz seninle daha önce niye tanışmadık. Hep bu huysuz yazarın yüzünden. Hem huysuz, hem cimri, hem kibirli. Kalk be adam. Daha mı arlanmazsın. Hem ufacık aklınla, öldürdüklerinin kanıyla yıkanmış bir vicdanla mı korkutacaksın beni? Güleyim de boşa gitmesin. Hahahahayyt.
YAZAR: Öldürdüklerimin günahlarıyla yıkanmış vicdanımla öldüreceğim seni.
KARAKTER: Kafayı öldürmeyle yemiş, yazık. Kalkıyor musun, yoksa kaldırayım mı? Kendince afili cümleler kurup kafamızı karıştırmaksa niyetin, edebiyatın sana söker, bana değil, hele şu akıllı Uyku’ya hiç dokunamaz. Kendi saçmalığında kendin debelenip duruyorsun.
YAZAR: Uyku… Uyumak istiyorum… Öldür beni. Uyku sen öldür. Sen hayatın vicdanısın. Orada boğ beni n’olur. Sonsuza kadar tut beni. Yalvarırım bırakma… Uyandırarak değil uyutarak öldür!
KARAKTER: Ne kadar çok istiyorsun ölümü! Yalan! Sen kendini değil günahlarını öldürmek niyetindesin! Yanılıyorsun! Onlar seni öldürmeden ölmezler! Hem beni sevgilime kavuşturmadan ölmek yok sana.
UYKU: Ulan yine mi günah meselesi! Karakteri kendine benzetmişsin yazar bozuntusu. Baksana o da bir anda büyük laflar etmeye başladı. Ne olacak, senden doğan sana benzemiş. Kavuştur kime istiyorsa. Deli meli, onun da gönlü var arkadaş. Tamam, hayatta yiyeceği en büyük kazığı yemiş ailesinden. Hele abisi. Bile bile… Eski sevdiği… Şimdi yengesi… Akıl mı dayanır buna arkadaş. Delireceğim şimdi. Hadi, ne haliniz varsa görün. Beni yalnız bırakın.
YAZAR: Uyku yalvarırım. Bırakma beni. Şu karakterle, şu karaktersizle baş başa bırakma. Ben öldüremeyeceksem, bari sen öldür beni. Ona bırakma.
UYKU: Git artık… Öldürmüyorum seni. Bunu sen istedin… Senden öyle uzaklaşacağım ki her gün öleceksin. Her an. Ölmekten kurtulmak için beni arayacaksın. Ben bir daha gelmemek üzere gidiyorum senden! Hepinizden. Tüm insanlardan. Hayatınla öl! En büyük cezayı verdim sana!
KARAKTER: Hahahaha. N’oldu, sustunuz yazar efendi. Böbürlendiğinle kaldın. Uyku valla, hayran oldum sana. O artık bir ölü. Beni öldürecekken kendisi öldü zavallı. Bana seni katil edecekken kendini sana öldürttü. İyi bir şeye benziyorsun. Beni de al yanına. Yaşamak istiyorum.
UYKU: Artık özgürsün.
KARAKTER: Kalbim acıyor. Nefesim daralıyor. Özgür müyüm? Ölüyorum. Uyku. Uy-ku. Katil!
